‘So you want to learn to make documentaire work?…’ zei mijn leraar een paar jaar geleden. ‘You go there’. En hij wees naar the House of Pain waar een groepje stevige kerels op motoren voor de deur stond. Oei, dacht ik. Maar ik was geïntrigeerd en met zenuwen gierend door mijn lijf maar vastberaden daar te werken liep ik de lange weg af richting the House. De motoren waren verdwenen en ik stapte naar binnen in een fascinerende wereld die voor mij voorheen nog totaal onbekend was. ‘I wonder if I could make pictures here?’ Bracht ik er zo zelfverzekerd mogelijk uit. Geen goed idee vond L die achter zijn bureau zat te ontwerpen. Dan kon iedereen zien wat hij maakte en de ideeën misschien wel jatten en de tattoo ergens anders laten zetten. Dat gebeurde wel vaker. Maar het mocht wel buiten en na een tijdje praten en met iedereen te hebben kennisgemaakt was het helemaal geen probleem meer en kon ik ook binnen gewoon aan de slag. Het was geweldig, stuk voor stuk aardige mensen die het prima vonden dat ik mijn lens op ze richtte. Een hele middag heb ik er gewerkt en hier volgt het resultaat.
The House of Pain
Inmiddels heb ik meer documentaire werk mogen doen maar nu in opdracht. Midwifery en health education in Ghana en Saudi Arabie zijn een voorbeeld van werk in het buitenland, maar the House of Pain blijft er voor mij altijd bij horen.
Share this Post
Slideshow, navigeer met pijltjes
