‘Pa, mag ik een foto van je maken?’ Vroeg ik met geveinsde zelfverzekerdheid. ‘Ik wil het licht een beetje testen en ik heb een model nodig.’
Voor mij voelde het alsof ik hem vroeg te poseren voor zijn doodsprentje, want we leefden al jaren met het idee dat hij een levende tijdbom was en ik wilde hem niet dat akelige gevoel van mij meegeven.
Hij vond het prima. Er werd zelfs een speciaal shirt uitgekozen, ook al was het voor hem moeilijk dat nog zelf aan te trekken en koste het hem energie. Moeder hielp enthousiast mee.
Ik geloof dat ik van haar dat morbide idee had overgenomen..
Stiekem wilde ik gewoon een mooie eerlijke foto van hem hebben. Stel dat hij er inderdaad over niet al te lange tijd meer zou zijn, dan wilde ik dit toch graag nog met hem delen.
Hoe kon ik weten dat het een jaar later plots zover zou zijn.
Mijn broer wilde een mooie grote afdruk laten maken. Waarom doe ik dat niet voor mezelf?..
Het zwart is om te smullen zo mooi. Net of het houtskool is en je het er zo vanaf kunt vegen. Fine art papier door Indra met zorg gemaakt. Nu nog een mooie lijst laten maken.
Natuurlijk hebben we ook vrolijke foto’s en selfies samen op zijn laatste ziekbed, dat nu toch stiekem al zo’n dik jaar geleden is.
En ik ben dankbaar dat ik zijn levensverhaal nog heb mogen filmen en schrijven. Dat hebben we toch maar mooi zo samen gedaan pa!
Naar de webpagina
