Warung, staat er boven het winkeltje. We stoppen langs de weg om even iets te drinken en Uz, onze gids die al de hele dag niets heeft gegeten, neemt een typisch Malangse Bakso. Een soep met gehaktballen waar een ei in zit verstopt. 'You should try!' zegt ze. Ik zou het best wel willen, maar ik wil niet ziek worden, dus is streetfood voor mij een no go en houd ik het bij mango sap.
De dame van de warung staat een beetje onwennig naast de tafel, zich afvragend of ze mag meeluisteren naar wat Uz en ik elkaar vertellen. Ik ben gefascineerd door het typische profiel van deze vrouw. Wat een prachtig gezicht. Ze stamt van het Ngadas volk dat leeft aan de voet van de Bromo vulkaan die we zojuist zijn beklommen maar niet hebben gezien. Mist. Gemist dus.
Ik wil graag een foto van ons drieën zo voor dit kraampje en wenk haar dat ze erbij hoort. Eerst wimpelt ze af, maar als ze gaat zitten lacht ze en poseert met haar hand onder de kin. Geweldig. Vol enthousiasme doe ik mee. Uz (zo mag ik haar noemen want ze heeft een onmogelijke naam) natuurlijk idem dito. We zijn modellen voor de enige blanke man die vandaag de 255 treden naar de krater heeft getrotseerd.
'You are the most beautiful' zegt Uz wanneer we het resultaat beoordelen. Ze legt een vinger op mijn gezicht en de dame stemt volmondig in. Ze spreekt alleen Javaans maar dit begrijpt ze wel, want schoonheid is een hot item op het eiland merk ik. Obsessief zou je het zelfs kunnen noemen.
Ontkennen heeft geen zin want ik ben wit en heb een dunne neus. Haakneus, werd mij vroeger verteld, maar dat tussen.. precies. Hij is in ieder geval niet zo dik en plat als die van hun, en daar gaat het om.
De prachtige Ngadas-vrouw bolt haar wangen en houdt haar handpalmen als kommetjes naast haar gezicht om het nog even kracht bij te zetten. Haar gezicht is te bol. Daar gaan we weer... Volgens mij heeft ze niet goed naar de foto gekeken want er is er maar een met kakwangen en dat ben ik....
Nou, zeg ik, wij houden wel van een tintje zoals dat van jullie en bij de eerste zonnestralen gaan we uitgebreid zitten bruinen, want dat witte van ons, dat is niet zo mooi.
Uz haar mond zakt open. 'NO!' 'Ja', zeg ik. 'We dragen graag rokjes, maar dan wel zonder melkflessen. Want daar schamen we ons voor.'
'Ohhh! I don't believe you!' Ze is duidelijk in shock van zo'n bizar nieuws, want wit zijn is haar ideaal. ' Yes, you wear tanktops...We stay all day inside the house and we wear long sleeves to make sure that our skin does not get darker'.
Ik moet lachen. 'You know what we also have?' vraag ik uitdagend, want ik zie het idiote er inmiddels wel van in: 'we have 'brown without sun', a cream to make our skin darker. And we don't go out without it.'
Het is even still. 'We have cream to put on our faces to make it white. It is extremely expensive but people buy it.'
Hoofdschuddend en lachend neem ik afscheid. Well, don't you think we make life very difficult for ourselves? 'Do you think so? Me? Why?'
Omdat je binnen blijft en je vrijheid opgeeft omdat je niet wil kleuren. Dat is toch te gek voor woorden.
Daar moet ze even over nadenken. Daar zou ik zomaar eens gelijk in kunnen hebben... maar ja..
Share this Post
